Adrián Armental: “O Redesyl somos moito de emocións, estando ben, podemos gañar a calquera equipo da Liga”
 |
| Adrián Armental |
Adrián Armental -O Naranxo-, xogador do Redesyl, aínda non sabía do “asunto” este das entrevistas, e a miña chamada colleuno por sorpresa. “O que, entrevista?”. Pero finalmente accedeu e apareceu disposto a falar. O seu paso polo volei divídese en dúas etapas, na primeira chegou a debutar co equipo de Primeira, e trás un parón, volveu o ano pasado como titular do equipo filial. Valora a seriedade do traballo actual do Club, e a caña para exprimir ben as potencialidades de todo o mundo: “Seriedade e dar caña. Está demostrado, os mellores adestradores dan unha caña impresionante. Son tipos serios, e aparte, están a cañón.” E todo isto, á par do bo ambiente e colegueo que invade o voleibol boirense. De feito, non só fala dos compañeiros cos que comparte pista, tamén fixo especial fincapé en ter presentes a todos os caídos por lesións, que aínda que non xoguen, fan parte da familia: “Falo, por exemplo, de Iago Lóstrego e de Felipe Pobra, hainos que ter ben en conta, dous fenómenos”.
-(Charo) O teu paso polo volei divídese en dúas etapas.
-(Adrián) Sí, a primeira empezaría con 17 anos ou así.
-Como empezaches?
-Pola praia.
-Que raro...
-(risas) Si, case todo dios empeza pola praia porque hai colegueo. En pista hai máis rivalidade: por exemplo, eu hoxe xogo contra calquera chaval de Ourense, e cando está enfrente, o teu equipo vai contra o del. E vas alá, xogas e veste; non hai máis trato. Pero na praia non; valo ver, vas charlar, tomar algo...
-Porque deixaches a primeira vez?
-Acumulouseme un pouco todo, estou traballando, na banda, na charanga... E de feito non era para volver, pero o proxecto nestes últimos anos está a ser moi bo, antes non había a seriedade que hai hoxe en día. Lévase un par de anos con un traballo moi bo. E iso tamén me atraiu para volver. Iso motiva para facer as cousas ben e que veña máis xente.
-Hai orgullo Redesyl ou aspirades a xogar no Hipescar?
-Sempre se aspira a máis. Sempre. Pero para aspirar hai que gañar primeiro con isto. Despois xa se verá; os mellores irán para arriba e os demais quedarán en baixo, traballando.
-Que pasou este ano, que todo o mundo apostaba por vós, e ao final non se chegou aos resultados esperados?
-Faltábanos cohesión como conxunto. Individualmente penso que somos bastante bos dentro do nivel de segunda. No que fallamos foi en compactar o grupo. Tamén somos moito de emocións, cando estamos ben, estamos moi ben e podemos gañar a calquera equipo da liga, pero aos cinco minutos estamos fatal, e xa nada.
-E que tal vos levades entre vós? Non é problema de que haxa piques?
-Non, non, ese non é o problema. Nós levámonos moi ben. Eu lévome particularmente ben, por exemplo con Diego Romero, xogando e fóra do volei. E con Diego Alcalde, tamén. Levámonos moi ben todos.
-E cos equipos contrarios?
-Aí si que se intenta picar para baixar a moral ao contrario. Eu polo menos. Cando lle fas unha acción boa, sempre te lle encaras un pouco, en plan, “toma, aí che vai”. O que máis e o que menos intenta facer ruído cada vez que hai algo bo.
-Tes algún xogador referencial?
-Chicho é un xefe. Daslle unha pelota na man e é unha pasada. Ademais agora está con chavalitos pequenos na praia e é moi bo. Trae todo moi ben preparado e máis fala ben. Eu espero que acabe adestrando algún equipo.
Iago tamén é un crack, agora está lesionado, pero hai que telo presente.A primeira vez que me levou a adestrar ese tipo botei na cama tronzado dous días. É un fenómeno, e tense desvivivo por isto.
“A primeira vez que Iago me levou adestrar, botei na cama tronzado dous días”
-Tes feito máis deportes, a parte do volei?
-Si, estiven uns meses en boxeo. É totalmente distinto, pero si que é importante, en ambos os dous, ter os brazos longos. Tamén en que son dous deportes que os ves e non che atraen moito, pero xógalos e é unha pasada.
-Notaches diferenza entre un deporte individual ou en equipo, a forza do grupo?
-Si, pero realmente iso foi o que faltou no equipo, e o que habería que mellorar. Cando un estaba ben estabamos todos, pero cando estabamos mal tamén estabamos todos, e hai que intentar ir cara a meta de estar sempre ben no campo, tirar uns polos outros. A verdade é que é complicado, xa se traballou, e inténtase mellorar, pero non se sabe ben como.
-Daquela, como ides enfrentar a temporada que vén?
-O mellor que se poida desde logo. Oxalá saia ben, oxalá. A ver, por agora aínda tampouco está moi claro o equipo que vai ser, hai que escoller o equipo, ver quen queda, quen non...
-Que é o que máis valoras do club?
-O club ten algo especial, o trato, o bo rollo. Mira, Emilio, que xogou en equipos grandes, cando chegou aquí xa dixo que isto era especial, hai algo na xente que che obriga a quedar aquí e pasalo ben. Xa poderás gañar ou perder, pero bótanse moitas risas, pásase moi ben. Inténtase gañar, pero disfrútase sempre.
“Xa poderás gañar ou perder, pero bótanse moitas risas”
-E do seguemento da afección, que opinas?
-En Primeira é moi bo, axudou moito xogar aquí todos os partidos na casa, porque antes xogábase en Ribeira, e iso estaba máis apartado, aparte ás aforas de Ribeira. Os equipos xa están sempre na grada. Agora, deberíase atraer xente que non sexa de volei, e neste sentido este ano foi o récord, houbo bantante apoio.
-Será por non ser un deporte maioritario?
-Aquí non, pero o volei é o deporte que máis fichas ten no mundo. Por exemplo, en Sudamérica hai moitísimos equipos. En Polonia é o deporte estrela. En Italia: fútbol, motos, coches e tamén o volei; os estadios énchense. Aquí non nos damos conta tanto porque estamos con fútbol, fútbol, fútbol. E os cartos van todos para o futbol.
-Segues as ligas superiores?
-Eu non moito, de vez en cando miras un partido de superliga, algún video... Pero non é como no futbol, non hai esa febre de mirar tres partidos seguidos. Deberíase seguir máis. E que con iso tamén hai unha mentalidade bastante chunga, a xente pensa que é aburrido. Pero unha vez que o probas, sabes o que é. A min gústame o deporte, vexo bolei, vexo baloncesto, tenis... De feito hoxe en día penso que o canal que máis miro é teledeporte.
Charo López
